Erməniyə güldən ağır söz deməmək, yoxsa güllədən ağır hərəkət etmək?

Qarabağın 30 illik işğalı bir ayrı dərddir, amma son günlər Qarabağda baş verənlər cəmiyyətin əksər üzvlərində yalnız əsəb yaradır. Bu əsəb, sosial şəbəkələrdə, az olsa da bəzi saytlarda özünü göstərir və cəmiyyəti rahatlada biləcək heç bir addımın atılmaması bu işə həssas olan adamlarda əlavə əsəb yaradırsa, bütöv əhalidə daha dərin və təhlükəli psixoloji izlər buraxır. 

 

Azərbaycan Ordusunun hərbi qulluqçusu, tabor komandiri düşmən tərəfdən vurulur və bir neçə gün ermənilər dəridən-qabıqdan çıxır ki, bizlik deyil, özünüz öldürmüsünüz. Toplumda düşmən sözünə əsasən təbliğat kimi yanaşıldı, amma zabitin hansı şəraitdə öldürülməsinin detalları tam açıqlanmadığından şüuraltı şübhə də tam itmədi. Bu bir ovqat. Zabitin qisasının onqat veriləcəyini gözləyən xalq, düşmənin bir sıravi əsgərinin vurulması ilə qisasa son verildiyinə mütəəssir oldu, amma buna da şükür dedi. Üstəlik, Qarabağda  futbol çempionatının atəşfəşanlığı, tanınmayan olsa da faktiki çempionatın baş tutması, dünya mətbuatında futboldan çox qondarma rejimin təbliğatının getməsi əhalinin onsuz da xoş olmayan halına əlavə bədbinlik gətirdi. Rejimin paytaxtını fransız televiziyası Avropa paytaxtlarının biri kimi xarakterizə edib, tanınmayan “ölkənin” hər şeyinin olduğunu deyib, beynəlxalq aeroporta da malik olmasını xüsusi vurğulayan reportaj verdi. Bu aeroport məsələsini ona görə vurğulayırıq ki, özümüzünkülərin dediyinə görə, guya oralara quş uçurtmuruq. Futbol bitən kimi cəbhədə daha bir əsgərimizi düşmən xüsusi tapşırıq əsasında öldürdü və bu dəfə nəinki susmadı, yaxasını qırağa çəkmədi, əksinə bizim əsgəri vuran təltif olundu, “yüksək səviyyədə” tapşırığı yerinə yetirdiyinə görə şəxsən Tonoyan tərəfindən təşəkkür aldı. Bunlar bizi yandıran, əsəbləşdirən, onsuz da pis olan əhval-ruhiyyəmizə mənfi təsir edən təfərrüatın detallarıdır. 

 

Son hadisədən iki gün keçib və açığı cəmiyyət gözləyir ki, yəqin biz də qisas alacağıq, çünki son gərginliyin nəticələrinə görə 1-2 hesabı ilə uduzuruq, üstəlik bizim şəhidlərdən biri zabitdir. Amma, hələ ki, torpaqları işğal edilən Azərbaycan sülh göyərçini kimi hərəkət edərək,  baş verəcəklərin məsuliyyətini qarşı tərəfin daşıyacağı haqqında  XİN-in bəyanatını səsləndirib. O “baş verəcəklər” də, nədirsə hələ baş vermir. Yəqin, Vaşinqtonda iki nazirin görüşməsinin sual altına düşəcəyinin məsuliyyətini nəzərdə tuturlar. Hətta belədirsə, bu erməninin arxası Moskvann xeyrinədir və məntiqlə, elə erməninin də. 

 

Baş verənlərə bizim reaksiyamızın adekvat olmadığı, düşmənin göz-görəti meydan sulamasının qarşısında susqunluğumuz ilk növbədə xalqda ruh düşkünlüyü yaradır, dövlətinin zəif olması haqqında fikir formalaşdırır, toplumu ümidsizliyə qapadır. Bir, ya iki düşmən hərbiçisinin öldürülməsi Qarabağ məsələsini həll etmir, amma əhalimizdə böyük ümid yaradır və sabah müharibədə qalib olacağı inamını formalaşdırır. Bu çox vacib psixoloji və strateji amildir. 

  

Bu gün Rusiyanın Ermənistandakı səfiri Kopırkin geniş mətbuat kofransı keçirib və dostluq, əməkdaşlıq, ticarət dövriyyəsi haqqında standart çıxışının sonunda xüsusi vurğulayıb ki, Pusiya prezidenti Vladimir Putin oktyabrın 1-də İrəvana gələcək və Avrasiya İqtisadi İttifaqın iclasında iştirak edəcək. Bu səfəri təsadüfi yada salmadıq. Keçmiş təcrübəyə əsaslanaraq demək olar ki, oktyabrın 1-dək erməniyə güldən ağır söz demək olmaz, yəni cəbhədə bir güllə də atılmamalıdır. Onlar ata bilər, bizimkiləri vura bilər, amma biz dillənə bilmərik, o vaxta qədər ki, Putin İrəvana gəlib qayıdacaq. Qarabağ cəbhəsində əmin-amanlıq Putiinin Ermənistana əli dolu gəlməsi deməkdir və biz onu pərt edə bilmərik. Putinlə bitmədi. Daha sonra deyəcəklər ki, bəs, “iyirmi iyirmidə”, yəni 2020-nin martında Dağlıq Qarabağda prezident seçkiləri keçiriləcək, Moskva orda özünə bir köynək yaxın adamını ( zatən Ermənistanda hamı Moskvanın adamıdır) yerləşdirmək istəyir, cəbhədə sakitçilik olmaldır. Hələ o vaxta kimi də istənilən qədər gözlənilməz tədbirlər, səfərlər olacaq ki, cəbhədə qurd-quzu ilə otlayacaq, nəticədə bir də ayılacağıq ki, bu yaxınlıq sonunda biabırçı komprmateriala çevrilib və düşmənə bir xeyli satqın işləyib. Bəlkə olmayıb?!  Bu gedişlə cəbhə xəttinin o biri tərəfinə keçən ot basmış “cığırların” bir də peyda olmayacağına zəmanət varmı?!

 

Və.., 25 ildir ki, belədir. Nəticə çıxarmağın vaxtı çoxdan çatıb, hələ keçib də: Ya erməniyə güldən ağır söz deməyib tarixin şərəfsiz səhifəsini bəzəməliyik, ya da güllədən ağır nə varsa düşmənin başına ələyib şərəfli tarix yazmaq, bu dövləti, bu milləti yaşatmaq lazımdır.