Hüseyn Cavid - İblis/İkinci pərdə (I hissə)

Ərəb zevqinə uyğun süslü bir salon... Qarşıda, sağda və solda birər qapı və bir qaç pəncərə... İblis xidmətçi ərəb qiyafətində ötəyi-bəriyi düzəltir. 
 
İ b n Y ə m i n 
 
(qarşıdakı qapıdan gələrək) 
 
Bana baq, durma, əzizim, çabuq ol, 
Durma get, haydı, imamı ara-bul. 
Söylə gəlsin də nikah qıymaq için. 
 
İ b l i s 
 
Baş çavuş zənn edərim getdi dəmin. 
 
İ b n Y ə m i n 
 
Pək gözəl, gəlsə, həmən söylə bana. 
 
İ b l i s 
 
Söylərim, lakin əmin ol, Rə’na, 
Bir qadar göstərəcək istiğna. 
 
İ b n Y ə m i n 
 
Nə vəzifən, deyil aid bu sana. 
 
İ b l i s 
 
Əmrə borcumdur itaət, heyfa, 
Onu məcbur edəməzsin, zira 
Böylə bir cəbri hökumət duysa, 
Çəkəcəkdir başımız dürlü bəla. 
Çünki var başqa günahın da sənin, 
Orduya, devlətə çıqdın xain. 
 
İ b n Y ə m i n 
 
(mütərəddid, diplomatca bir təbəssümlə) 
 
İştə pək doğru və məntiqli cavab, 
Sən vəkil ol, nə dilərsən, onu yap! 
 
(gəldiyi qapıdan çıqar) 
 
İ b l i s 
 
(məğrur qəhqəhə ilə, yalnız) 
 
Əvət, İblis, o böyük sənətkar 
Həm yapar, həm də yıqar, qüdrəti var. 
 
Bu sırada V a s i f ilə küçük zabit sağ qapıdan daxil olur, ətrafı süzməyə başlarlar. 
 
Bu cəsarət nə demək? Ey, bana baq! 
 
V a s i f 
 
(istehzalı qəhqəhə ilə) 
 
Bir oteldir deyə sandıq bu qonaq. 
 
İ b l i s 
 
Əcəba!? Sahibi kimdir otelin? 
 
V a s i f 
 
Bir ərəbdir, adı da İbn Yəmin. 
 
İ b l i s 
 
(qızğın) 
 
Sayğısızlıq yetişir, haydı, gedin!  
 
V a s i f 
 
(silah çəkərək) 
 
Şımarıq abdala baq, dur! Nə dedin? 
 
K ü ç ü k z a b i t 
 
(mane olur) 
 
Vasif! Allahı sevərsən də bıraq! 
 
(geri çəkilməkdə olan İblisə) 
 
Dur, təlaş etmə, əzizim... 
 
V a s i f 
 
Alçaq! 
Nerdə Rə’na, onu göstər! 
 
İ b l i s 
 
(istehzalı təbəssümlə) 
 
Nə demək! 
Varıyor İbn Yəminə o mələk. 
 
V a s i f 
 
Onu qandırmış o xain, lakin 
Bən sağ olduqca bu iş namümkün! 
 
K ü ç ü k z a b i t 
 
(mülayim) 
 
Arqadaş, gərçi o sərsəm məğrur,  
 
(Vasifi göstərir) 
 
Qızın ən sevgili məşuqu budur. 
 
İ b l i s 
 
Ah, ayaq səsləri var, tez çəkilin, 
Çəkilin, sonra, bir az sonra gəlin. 
 
V a s i f 
 
(arqadaşına, xüsusi) 
 
Gedəlim, ən eyi yol: hər ikimiz, 
Azacıq sonra misafir gəliriz, 
Şu hərif çünki yaqın dostumdur, 
Bəlkə bir rənglə iş həll olunur. 
 
K ü ç ü k z a b i t 
 
(çıqarkən İblisə) 
 
Şimdi var bir sana ümmid ancaq, 
Çarə bul, yoqsa o qız məhv olacaq. 
 
İ b l i s 
 
(məğrur qəhqəhə ilə, yalnız) 
 
Bəndən imdad umuyor cümlə cihan, 
Biri zalım, biri məzlum insan. 
 
R ə’ n a 
 
(sol qapıdan daxil olur) 
 
Bu ziyafət nə demək, söylə niçin, 
Sana hiç açmadımı İbn Yəmin?  
 
İ b l i s 
 
(yarımqəhqəhə ilə) 
 
Bilmiyormuş kibi davranmaq nə!? 
Bu ziyafətdir əlamət dügünə. 
Səni təzvic ediyor İbn Yəmin, 
Şimdi əmr etdi nikah qılmaq için. 
 
R ə’ n a 
 
(Həyəcanlı və şaşqın) 
 
Sus, aman sus! Nə rəzalət!? 
 
(e’timadsız) 
 
Əcəba! 
 
Yoq, çəkilməz bu xəyanət əsla. 
Bəni bilməm ki, nə sanmış şu hərif, 
Ah, pək doğru diyormuş Arif. 
 
(son dərəcə təhdidkar) 
 
Hiç məraq etmə, duyar, şimdi duyar, 
Şimdi anlar ki, əvət, bəndə nə var. 
 
Gəldiyi qapıdan çıqar. Bu sırada Arif fəsli olaraq, yüzünü gözəlcə təraş etdirmiş olduğu halda, sağ qapıdan girər. Rə’nanın qapıyı qapayıb getdiyini görüncə büsbütün şaşırır. 
 
İ b l i s 
 
Bana baq, hey səni sərsəm, budala! 
Bu cəsarət sana nerdən əcəba? 
 
A r i f 
 
(Rə’na çıqdığı qapıya işarətlə) 
 
Ondan, ah, iştə o dilbər qızdan, 
Şimdi burdan süzülən yıldızdan.  
 
İ b l i s 
 
Söylə, dərdin nədir, aydın söylə! 
 
A r i f 
 
Mərhəmət qıl da, aman, lütf eylə, 
Söylə Rə’nayə ki, Arif gəlmiş. 
 
İ b l i s 
 
Anladım dərdini, lakin bu zor iş... 
Ona nail olur ancaq onlar 
Ki, avuclar dolusu altını var. 
 
A r i f 
 
Bəndə yoq altın, əzizim, zira 
Uymamış sərvətə könlüm əsla. 
 
İ b l i s 
 
(yarımqəhqəhə ilə) 
 
Altının yoqsa silahın var ya, 
Bəni öldür də qavuş sonra ona. 
 
A r i f 
 
Yoq, silahım da yoq, insaf eylə, 
Sanma vəhşi bəni sən bir öylə. 
 
İ b l i s 
 
(mə’nalı bir qəhqəhə ilə) 
 
Pək gözəl, anladım, ancaq Rə’na 
Qismət olmaz bu təbiətlə sana. 
Üzülüb durma, çəkil get, zira 
Qüvvətə, altına tabe dünya.  
 
(Arifdə mə’yusca bir dalğınlıq. İblis mülayim qəhqəhə ilə) 
 
Nəyə daldın, niçin oldun mə’yus? 
 
A r i f 
 
Çünki yoq bir şeyim, əfsus, əfsus! 
 
İ b l i s 
 
Bir şeyin yoqsa da könlün var ya, 
Bana ver könlünü... 
 
A r i f 
 
Əsla, əsla!.. 
Bunu hiç umma, saqın Arifdən, 
Vermişim könlümü yalnız ona bən. 
 
İ b l i s 
 
(ətrafa) 
 
İştə Şərqin mütərəddid cocuğu! 
Şaşqın, abdal, əsəbi yavrucuğu! 
 
A r i f 
 
(masa üzərindəki şərab qədəhini yaqalar) 
 
Ah, aman! Bir içim olsun, bana su! 
 
İ b l i s 
 
(sürahiyi alıb qədəhi raqı ilə doldurur) 
 
Al, iç!  
 

(II hissə)