Məhəmməd Füzuli - Leyli və Məcnun/Qəzəli-Leyli

Məhəmməd Füzuli - Leyli və Məcnun/Qəzəli-Leyli

 Fələk ayırdı məni cövr ilə cananımdan,
Həzər etməzmi əcəb naləvü əfğammdan?
Oda yandırmasa gər şölə ilə nöh fələki,
Nə bitər atəşi-ahi-dili-suzanımdan?
Ğəmi-pünhan məni öldürdü, bu həm bir ğəm kim, 
Gülrüxüm olmadı agah ğəmi-pünhanımdan.
Ah idi həmnəfəsim, ah ki, ol həm axır 
Çıxdı ikrah qılıb külbeyi-əhzanımdan.
Mən, nə hacət ki, qılam daği-nihamm şərhin, 
Aqibət zahir olur çaki-giribanımdan.
Həq bilir, yar deyil canü dilimdən ğaib,
Nola gər ğaib isə dideyi-giryanımdan.
Can əgər çıxsa tənimdən əsəri-mehri ilə, 
Əsəri-mehrini sanman ki, çıxar canımdan.
Lütf edib sən məgər, ey bad, bu gündən böylə, 
Verəsən bir xəbər ol sərvi-xuramanımdan.
Ey Füzuli, ğəmi-hicr ilə pərişandır hal,
Kimsə agah deyil hali-pərişanımdan.