Qasım bəy Zakir - Dəvə və eşşək

Karvanda bir dəvə, bir də bir eşşək,
Yorğun düşmüşdülər mənim yabım tək.

Sahibləri çulun, alığın soydu,
Apara bilməyib, yol üstə qoydu.

Basəfa yer idi, ələfzar idi,
Türfə-türfə nəbatatı var idi.

Yedilər, içdilər bir neçə müddət,
Apardılar ləzzət, sürdülər vəhdət.

Xilas olub rənci-bəni adəmdən,
Zülmi-peydər-peydən, cövri sitəmdən,

Ol qədər kökəldi hər iki heyvan,
Guya ki, hər biri kuhi-Bağrıqan.

Sağrısında, yəlpiyində ət qat-qat,
Dönübən qaşına bilməzdi heyhat.

Bir gün eşşək dedi: - Ey dəvə qardaş,
İstərsən savaşma, istərsən savaş,

Xatirimə düşüb ahəngi-taze,
Xahişim var qalxım şuri-şahnazə,

Havayi-zövq ilə bir neçə əfrad,
Oxuyum sövt ilə, hərçi badə-bad.

Dəvə dedi: - Bu nə sözdür, ay əhməq,
Müsəmma imişsən isminə, əlhəqq.

Güclən qurtarmışıq rəncü təəbdən,
Növi-bəşər eylədiyi qəzəbdən.

Ötüb-keçən əgər eşidə səsin,
OI qədər yük çatar, kəsilər səsin.

Əmanət, əmanət, keç bu sevdadən,
Bihudə fikirdən, əbəs binadən...

Eyləməyib pəndi-dəvəni qəbul,
Qulağın şəkləyib xəri-biüsul,

Bir nov anqırmaq qoydu ki, bara,
Səsi düşdü səhralara, dağlara.

İttifaq yol ilə keçirdi karvan,
Eşidib çarvadar dağıldı hər yan.

O kolu, bu kolu basıb tapdılar,
Sevinə-sevinə minib çapdılar.

Hər birinə bir ağır yük çatdılar,
Bizləyə-bizləyə köçə qatdılar...