Şah İsmayıl Xətai - Bahariyyə - Dəhnamə (bir parça)

Qış getdi, yenə bahar gəldi,
Gül bitdi və laləzar gəldi.
Quşlar qamusu fəğanə düşdü, 
Eşq odu yenə bu canə düşdü. 
Yer geydi qəbayi-xizar rpuşan, 
Cümle dilə gəldi ləbxamuşan. 
Sərvin yenə tutdu damənin su, 
Sərv üstə oxudu faxtə fu-fu. 
Qönçə dəhəni çəməndə xəndan, 
Gülməkdən ənar açıldı dəndan. 
Bülbül oxudu süfati-hicran, 
Dəryada dür oldu əbri-neysan. 
Durna uçuban həvayə düşdü, 
Laçın oluban ovayə düşdü. 
Alma ağacı dibindən sayə,
Tən eylər idi buluda, ayə... 
Yaşın yerə tökdü əbri-neysan. 
Bülbüllər oxudu sədhəzaran. 
Mey bəslədi jalə hər vərəqdə, 
Turac kitab oxur təbəqdə. 
Qum-qum der idi ağacda qumri, 
Məst oldu bənəvşə içdi xəmri. 
Şax üstə qabaqlar aslı halı,
Qu gərdənidən verir misalı. 
Quş beççələri ünü yuvadən, 
Məktəb ünü tək gəlir həvadən. 
Boyandı zəmin həzar rəngə, 
Övraqi-şəcər də təngə-təngə. 
Neylufər açıldı suya girdi, 
Pirahənini başına bürdi.
Çinar əlini çü rəqsə açdı,
Gül xürdə zərin şəbaşə saçdı. 
Çaylar bulandı, yıxdı arxı, 
Bağlar ağacı göyərtdi şaxı. 
Gilas ağacı dibində mahim,
Çün mah idi dərmiyani-əncüm.
Yüz dürlü qəba yeyib çəmənlər,
Ağ donunu geydi yasəmənlər.
Sirab gülünün üzündə ati,
Nərgis oturar başında xabi,
Hər qönçədə vərdi-ərğavəni,
Qumru fəridən verir nişani.
Ta çalmaya dan yeli tapança, 
Üzünə niqabin örtdü qönçə.
Yaşıl çəmən üstdə jalə çin-çin,
Əxzər fələk üstə rəşki-Pərvin.
Sərv etdi çəməndə sərfərazi,
Gül cilvələnir başında nazi,
Çıxmış budaq üstə əndəlibi, 
Mənbərdə oxur çəmən xətibi.