Səməd Vurğun - Leyli və Məcnun/Leylinin qəbiləsi ilə Nofəlin müharibə etməsi

Nofəl bu xoş olan umu-küsüdən Odlarda mum kimi yumşaldı, 
bilsən. Qalxıb hazırlaşdı yol səfərinə, 
Havada parladı qılıncı yenə. 
Atlandı quş kimi o böyük hünər, 
Toplandı başına sadiq igidlər. 
Atının nalından odlar qoparaq, 
Meydana şir kimi girdi çaparaq. 
Elə ki, yetişdi o qəbiləyə, 
Bir elçi çağırdı, sözüm var, 
deyə, Nofəl ismarladı: 
"Öz ordumla mən 
Od kimi keçərəm üzərinizdən. 
Bu saat Leylini gətirin mana, 
Qılınc girəcəkdir yoxsa meydana. 
Göstərin Leylini, hardadır o qız? 
O öz aşiqinə yetişsin yalnız. 
Qoy, susuz can verən bir suya çatsın, 
Ona su verən də savaba batsın". 
Çatdı qəbiləyə Nofəlin səsi, 
Sındı ortalıqda eşqin şüşəsi. 
Cavab verdilər ki: "Bu mümkün olmaz, 
Leyli ayparadır, düşünün bir az. 
Ona əl yetişməz, aydır o dilbər, 
Heç kəsin əlindən gəlməz bu hünər. 
Qılınca qılıncla qisas alarıq, 
Qarurə atsan da daşa çalarıq". 
Qasid baş götürüb qayıtdı geri, 
Nofələ söylədi haman sözləri. 
Nofəl acıqlanıb, dedi qasidə: 
"Bu saat piyada qayıdıb yenə, 
De: - Dadmamışsınız qılıncımı siz, 
Bu köhlən atımdan xəbərsizsiniz, 
Dəniz dalğasıyam, qaçın qarşımdan, 
Yoxsa tufan qopar hər bir daşımdan. 
Qasid yenə gedib cavab gətirdi, 
Nofələ nalayiq sözlər yetirdi, 
Nofəl acıqlandı qəzəblənərək, 
Köksündə od tutub alışdı ürək. 
Sonra qılıncını çəkdi dörd yana, 
Qoşunla şir kimi girdi meydana. 
Onlar da qabağa ordu tökdülər, 
Dağ kimi tərpənib nərə çəkdilər. 
Nofəlgil tərəfə at oynatdılar, 
Şirin qarşısına qılınc atdılar. 
Coşdu dəniz kimi, qızışdı meydan, 
Havadan od yağdı, gölə döndü qan. 
Qılıncın əlində qan piyaləsi, 
Torpağı məst etdi bu qan laləsi. 
Aslanlar gəldikcə pəncə-pəncəyə, 
Toqquşdu nizələr, intiqam, deyə. 
O tökülən qanlar çatdıqca dizə, 
Oxlar quzğun kimi töküldü düzə. 
Qılınclar beyinlə şirələndikcə, 
Bədəndən ayrılan başlar əndikcə, 
Qızmış ərəblərin o nərəsindən 
Göylərin qulağı kar oldu bilsən. 
Əcəl ildırımı şığıyan zaman 
Alov püskürürdü daşın ağzından. 
Deyləmi tükünün ucları kimi 
Qəhr edən zubinin ucu itiydi. 
Günəş on cıqqalı bayrağa bənzər, 
Sanki qızarmışdı yenə ilk səhər. 
Daşlar deşik-deşik Sürəyya kimi, 
Yer qana dönmüşdü bir dərya kimi. 
Hər şirin baxışı alov saçmışdı, 
Qara ilan kimi ağız açmışdı. 
Yırtıb dağıtdıqca o qara şirlər, 
Ağ atlar div kimi əlləşirdilər. 
Hər kəs bu döyüşə atlanan zaman 
Məcnun can verirdi ruhu pərişan. 
Hamı at çapdıqca müharibəyə, 
O dua edirdi barışıq deyə. 
Hər kəs çıxardıqca düşmən gözünü, 
O həlak edirdi dərddən özünü. 
Açıb öz qəlbində dua yelkəni, 
Sülhə çağırırdı müharibəni. 
O utanmasaydı, qalxıb durardı, 
Bulud tək özünə qılınc vurardı. 
El qınamasaydı bu dəmdə onu, 
Qırıb qurtarardı öz qoşununu. 
Olmasa düşmənin tənəsi əngəl, 
Dostların başını kəsərdi əvvəl. 
Təqdir kamanına çatsaydı əli, 
Ox atıb dostları qırardı, bəli. 
Onun dediyini desəydi ürək, 
Öz yoldaşlarını qırardı, gerçək. 
Bu qoşun içində coşurdu Məcnun, 
İstərdi ki, bassın o biri qoşun. 
Burda axtarışa at səyirdərdi, 
Ordakı qoşuna dua edərdi. 
Öz tərəflərindən ölsə bir nəfər, 
Onu öldürənin əlindən öpər. 
Leyligil tərəfdən məhv olanlara 
Göz yaşı tökərdi bu bəxti qara. 
Bu yandan o yana nizə tutardı, 
Düşmən nizəsinə duası vardı. 
Bəzən öz qoşunu gələndə üstün 
Atardı kamanı, oxu büsbütün. 
Elə ki, yar tərəf qalib gələrdi 
Şir kimi nərəsi dağlar dələrdi. 
Bir nəfər soruşdu: "Niyə, ey cavan, 
Döyüşdən çarx kimi kənar qaçırsan. 
Biz sənin uğrunda can qoyuruq bil, 
Düşmənlə dostluğun heç insaf deyil". 
Dedi: "Sevgilimdir dediyin əğyar, 
Mənim qılınclarla nə işim aşar. 
Düşməni qanına qərq etmək olar, 
Dostla vuruşmağın mənasımı var? 
Döyüşdən su kimi qanlar çağlayır. 
Canansa o tayda yara bağlayır. 
Məşuqə verdikcə aşiqə nəfəs, 
Aşiq də verməli ona bir əvəz. 
Yar sürmə göndərir ayaq tozundan, 
Mən ona daş atsam, qıyarmı vicdan? 
Mənə bal vədəsi vermişdir o yar, 
Mən sirkə göndərsəm layiqmi olar? 
Yarın əli varsa o yanda əgər, 
Kim canan tərəfi zəlil istəyər? 
Ordadır istəyim, qəlbim, həvəsim, 
Qəlbim hardadırsa orda nəfəsim. 
Canana can vermək xoşdur əzəldən, 
Canmı əsirgəyim mən o gözəldən? 
Mən ki, öz canımdan keçmişəm belə, 
Yazığım gələrmi sizlərə, söylə! 
" Soruşan bir ona, bir yerə baxdı, 
Göz yaşı torpağa sel kimi axdı. 
Məcnunsa döyüşdən uzaq düşərək, 
Tozların içində oynayırdı tək. 
Nofəl qılıncını çəkib dörd yana, 
Bir sərxoş fil kimi girib meydana, 
Hər oxda bir nəfəs, bir can alardı, 
Hər bir həmləsində cahan alardı. 
Qan arxı çəkirdi gəzdiyi yerdə, 
Qan yeyib-içməkdən doymuşdu yer də. 
Qılınc oynadırdı şöhrət gəzənlər, 
Axşam qaranlığı çökənə qədər. 
Canan zülfü kimi qaraldı göylər, 
Gündüzün üzünə töküldü ənbər. 
Siyah tellərini düzdükcə gürcü, 
Qaraldı get-gedə göylərin bürcü. 
Bu zaman ayrıldı düşmən qoşunlar, 
Döyüş meydanında yatışdı onlar. 
Elə ki, o qara ilan büküldü, 
Ağ nəfəsli Zöhhak-günəş də güldü. 
Qalxdı hər pəhlivan, hər igid əsgər, 
Zöhhak ilanına döndü nizələr, 
Qoşunla dolmuşdu Leylinin yurdu, 
O yerdə dağ kimi ordu dururdu. 
Düşməni qarşıdan, arxadan səf-səf 
Oxlara tutmuşdu Leyligil tərəf. 
Nofəli qorxutdu o daşğın ordu, 
O artıq, sülh üçün dayanıb durdu. 
Öz adamlarından tapıb bir nəfər, 
Tapşırdı: "Sülh üçün bir tədbir göstər. 
De ki, qan tökməyə gəlməmişik biz, 
Yalnız bir könüldür istədiyimiz. 
Divanə bir gəncə söz vermişəm mən, 
Yalnız bir gözəldir istəyim sizdən. 
Öz dövlətimdən də keçirəm bu dəm, 
Sizə xalvar-xalvar qızıl verirəm. 
Məsləhət görsəniz bu sövdanı siz, 
Qəlb açan bir cavab verməlisiniz. 
Şəkər satmasanız bu yerdə bizə, 
Sirkə də tökməyin istəyimizə. 
Yaxşılıq gəlməsə əllərinizdən, 
İntiqam almayın qılıncla bizdən..." 
Elçi bu sözləri verincə xəbər, 
Qızmış orduları geri çəkdilər. 
Hamıya xoş gəldi bu gözəl dilək, 
Ordular döyüşdən geri dönərək, 
Barışıq nəğməsi çaldıqca, çənglər, 
O qanlı döyüşdən qalmadı əsər.