Seyid Əzim Şirvani - Padşah və ədib

Var idi bir ədibi-danişmənd, 
Bəhri-elmü kəmalü mədəni-pənd. 
Eyləyib elmü fəzl icadın, 
Elmə təhris edərdi övladın. 
Ona şah oğlun eylədi təslim, 
Ta ona elmü fəzl edə təlim. 
Dedi kim, ey ədibi-fərzanə, 
Sənə təslimdir bu dürdanə. 
Necə ki, oğluva edirsən cəhd, 
Ona da eylə elmi-hikməti əhd. 
Ta ədib etdi hökmi-şahı qəbul, 
Oldu, insanı gör, zəlumü cəhul. 
Neçə il çəkdi zəhmət ol dana, 
Olmadı bir fərasəti peyda. 
Leyk övladi-bakəmali-ədib 
Hər biri fəzldən apardı nəsib. 
Şah bir gün ədibə qıldı xitab, 
Eylədi qeyz ilə itabə şitab – 
Key müəllim, bu nə xəyanətdir? 
Bu nə ixlasü nə iradətdir? 
Əhdüvə hiç səndə yoxdu vəfa, 
“Fə iza xaləfəl-kərimü cəfa”.
Ərz qıldı ədib, key sultan, 
Tərbiyətdir zəmanədə yeksan. 
Müxtəlifdir və leyk istedad – 
Ki, müqəssir deyil yəqin ustad. 
Daş-ara simü zərdü gər müzmər,
Leyk hər daşda yoxdu sim ilə zər. 
Oldu dəhrə Süheyl nurəfşan, 
Müxtəlif zahir oldu bəs əlvan. 
Cümlə əlvan Süheyldəndir əgər, 
Verdi hər cüzi-ərzə rəngi-digər, 
Aldı hər ciz feyzi-mövlasın, 
Eylədi zahir öz təqazasın. 
Agəh ol kim, bir əmrdir müşkül 
Ki, verə şurəzarlər sünbül. 
Seyyida, çəkmə zəhməti-bica, 
Hər şey öz batinin edər peyda.