Seyid Əzim Şirvani - Soltanla qul əhvalatı

Seyid Əzim Şirvani - Soltanla qul əhvalatı

Bir qulami-əcəm bir soltan 
Gəştiyə oldular süvar haman. 
Görməmişdi qulam dəryanı, 
Titrətdi, etdi ahü əfğanı. 
Nə qədər verdilər ona təskin, 
Olmadı çarə, etdi ahü ənin. 
Oldu soltanın işrəti dərhəm, 
Xatiri-padşahə yetdi ələm. 
Var idi kəşti içrə türfə həkim, 
Dedi: - Ey sərvəri-fələk təzim, 
Versən izin, ey sitarə-cüyuş, 
Edərəm bu qulamı mən xamuş. 
Dedi soltan ki, eyin-minnətdir, 
Qayəti-lütfdür, kəramətdir. 
Bəs buyurdu həkimi-pürmayə, 
Atdılar ol qulamı dəryayə. 
Bir neçə qutə vurdu sudə qulam, 
Gəldi kəşti tərəf o siməndam. 
Tutdu sukkani-kəştini möhkəm, 
Ta çıxıb kəşti üzrə qoydu qədəm. 
Tapdı aram ol mələkmənzər, 
Gördü ol padşahi-gərdunfər 
Dedi kim, ey güzüni-əhli-ədəb, 
Bunun aramına nə oldu səbəb? 
Dedi: - Bu görməmişdi dəryanı, 
Eyləyirdi bu ahü əfğanı. 
Elə kim, gördü qərq möhnətini, 
Kəştinin indi bildi qiymətini. 
Afiyət qədrini bildi o cavan, 
Kim, ola bir bəladə əşkfəşan.