Uilyam Şekspir - Sonetlər

Güzgüdür göstərən sənə hüsnünü,
Gözəllik ömürlük qalırmı məgər?! 
Əgər yaratmasan ömür güzgünü,
Qadınlar da səndən küsər, inciyər.

Hansı gül əsirgər öz gülşənini, 
İstəməz sən onda əkəsən çiçək?! 
Bəlkə, təkəbbürün qoymayır səni,
Bəlkə, düşündürmür səni gələcək?!

Ömür güzgüsüsən öz anan üçün,
Ona baharından bir yadigarsan. 
Belə bir güzgüdə özün də bir gün
Ötən gəncliyinə baxar, baxarsan. 

Vaxtını qayğısız keçirsən, yəqin,
Öləndə özünlə ölər surətin.

Ey israfçı gözəl, ömrü anmayıb
Dağıtma mirası, düşün sonunu
Gözəllik heç kimə bağışlanmayıb,
Təbiət insana borc verir onu.

Ey sevimli xəsis, bu xəzinəni
Veriblər, verəsən başqasına sən. 
Qayğısız sələmçi, bu dəfinəni
Paylayıb, bəs sələm almırsan nədən?

Qazancdan, gəlirdən durursan gendə,
Hər an aldadırsan özünü özün. 
Ölüm yatağında, tale önündə
Nə cavab verərsən bu günah üçün?

Yerində bir varis qalmasa əgər,
Bu sərvət səninlə məhv olub gedər.

Böyük ustalıqla yaradır zaman
Könlü ovsunlayan sehirli səhnə. 
O öz köhlənini saxlamır bir an,
Nə varsa, tapdayır, dağıdır yenə.

Vahiməli qışa çevirir yayı,
Qorxudan qalmayır ağacda yarpaq. 
Şaxta yatağında dondurur çayı,
Ölü tək kəfənə bürünür torpaq.

Gülün rayihəsi dönüb əsirə
Şüşə qəfəslərdə yaşayır fəqət. 
Əgər qalmasaydı bu xoş xatirə,
Gözəllik məhv olub gedərdi, əlbət.

Güllər itirsə də qışda çətirini,
Saxlayır yenə də gözəl ətrini.

Qışın ağır əli ömrün yazmı
Borana, çovğuna çevirməmiş sən 
Havayı soldurma gül murazını,
Çalış ki, ətirlə dolsun piyalən.

Sevgini borc verdin, sələmini al,
Övlad sələmidir pak məhəbbətin. 
O bir səadətdir, ey gözəl camal,
Çox al ki, çox olsun gücün, qüdrətin.

On dəfə əks etsən özünü əgər,
Nəslin də on dəfə artırsa səni, 
De, ölüm hüsnünə nə edə bilər?
Varisin qoruyar bu xəzinəni. 

Ölümə sən qalib gələrsən, inan,
Gözəlliyin ölməz heç vaxt, heç zaman.

Od qızı qaldırıb odlu başını,
Qızıl beşiyindən durar hər səhər. 
Yer üzü görəndə qəlb sirdaşını
Ona məhəbbətlə səcdə eyləyər.

Bu məşəl günorta çatar zirvəyə
- Yaşar gəncliyinin xoş dəmlərini.
Hamı heyran-heyran boylanıb göyə,
Öpər baxışıyla qədəmlərini. 

Elə ki görünər yorğun, ixtiyar
Enər qəmli-qəmli öz yatağına, 
Əvvəl məftun-məftun səcdə qılanlar
İndi arxasını çevirər ona.

Yerində övladın qalmasa əgər,
Səndən də beləcə üz döndərərlər.

Sən də musiqisən, musiqini bəs
Neçin dinləyirsən qəmlə, kədərlə? 
Gözəllik gözələ qüssə gətirməz,
Neçin odlanırsan düşüncələrlə? 

Dolub ürəyinə sıxıntı, qəhər,
Varlığım qovrulur möhnət içində. 
Gözəl musiqidə birləşən səslər
Yoxsa boğur seni dəhşət içində. 

Simlər doğmalaşıb munisləşərək,
Bir pərdə üstündə tutubdur qərar. 
Xoşbəxt ata, ana, məsud övlad tək
Eyni bir nəğməni oxuyur onlar. 

Bu sözsüz nəğməni duyan ürəkdir:
Tənha keçən həyat ölüm deməkdir.

Qorxursan yarının dul qalmağından,
Seçmirsən özünə könül sirdaşı. 
Səni cavan ikən məhv etsə zaman,
Dünya dul qadın tək tökər göz yaşı. 

Hicran şərbətini vaxtsız içənlər
Baxıb övladına, tapar təsəlli... 
Səndən bir nişanə qalmasa əgər,
Tökər gözlərindən dünya qəm seli. 

Bədxərcin dövləti getməyir bada,
Yerini dəyişib qalır hər zaman. 
Hədər sərf olunsa əgər dünyada,
Qalmaz gözəllikdən bir iz, bir nişan. 

Özünə xəyanət eyləyən bir kəs
Başqa birisini heç vədə sevməz.