Yunus Əmrə - Aldı bənüm könlümi, nolduğım biliməzəm

Yunus Əmrə - Aldı bənüm könlümi, nolduğım biliməzəm

Aldı bənüm könlümi, nolduğım biliməzəm,
Yavı qıldum bən bəni, istəyüb bulımazam.

Könülsüz girdüm yola, halumdan gəlməz dile,
Bir dəm dərdüm deməgə bir dərtlü bulımazam.

Şakirəm dərdüm ilə, sataşdum gülə-gülə,
Derdlülər bulıcağuz bən bəni bulımazam.

Aydurlar isə bana senün könlün kim aldı,
Necə xəbər verəyin, ağların, aydımazam.

Bu bənüm könlüm alan toludur cümlə aləm,
Qancaru baqar isəm, ansuz yer görimezem.

Ayıq olub oturman, ayıqsuzlar getürmən,
Severüm eşq əsriigin, bən ayıq olımazam.

Yunusa qədəh sunan, “ənəl-həqq” dəmin uran,
Bir cür’ə sundu bana, içdüm ayılım azam.