Yunus Əmrə - Bəni bunda veribiyən bilür bən nə işə gəldüm

Bəni bunda veribiyən bilür bən nə işə gəldüm, 
Qərarum yoq bu dünyada, gedərəm yumışa gəldüm.

Dünyaye çoq gelüb getdüm, ərənlər etəgin tutdum, 
Qüdrət ününi eşitdüm, qaynayuban cuşa gəldüm.

Sərt söz ilə könül yıqdum, od oldum canlan yaqdum, 
Sirrümi bu xelqə çaqdum, aləmə təmaşa geldüm.

Bən oldum İdrisi derzİ, Şit oldum doqıdum bezi, 
Davudun görklü avazı ah edüb nalişə gəldüm.

Aşiq oldum şol ay yüzə, nisar oldum bal ağıza,
Nəzər qıldum qara gözə, siyah olub qaşa gəldüm.

Musa oldum Tura vardum, qoç oldum qurbana gəldüm, 
Əli olub qılıc saldum, meydana gürəşə gəldüm.

Dəniz kənannda ova, quyuda işləyən qova,
İsa ağzmdağı dua oldum bilə, İşə geldüm.

Ay oldum aləmə tuğdum, bulut oldum gögə ağdum, 
Yağmur olub yerə yağdum, nur oldum günəşə gəldüm.

Qalü qildən keçənlərə, yolda gozin açanlara, 
Anlayuban seçənlərə vaqyə oldum düşə gəldüm.

Bənəm ol dərdlü dərmanı, bənəm ol mə’rifət kam, 
Bənəm Musayi-İmrani, Tur tağundan aşa gəldüm.

Yolum sana oldu duraq, sabahın söyleyəndür Həqq, 
Yunus Əmrə dilündə Heqq olub, dilə düşə geldüm.