Yunus Əmrə - Benüm camım oyanuqdur, dost yüzinə baqan bənəm

Benüm camım oyanuqdur, dost yüzinə baqan bənəm, 
Həm dənizə qarışmağa irmaq olub aqan bənəm.

irmaq bigi bən çağlaram, geh gülərəm, gəh ağlaram, 
Nəfsün cigərin toğraram, kibrü kini yıqan bənəm.

Qırdum bu nəfsün çərisin, bir etdüm bürcü barusın, 
Pak eyledüm içərüsin, mülkətini yuyan bənəm.

Bən həzrətə dutdum yüzüm, ol eşq əri açdı gözüm, 
Göstərdi bana kəndözüm, ayəti-küll dinən bənəm.

Şah didarın gördüm əyan, hiç gümansuz bəllü-bəyan, 
Kafər ola inanmayan, ol didara baqan bənəm.

Benümdürür bu cümlə iş, hikmətüm ilə yazü qış,
Bən bilürem yadü biliş, mlmasuz duran bənəm.

Bu cümlə canda oynayan, tamarlannda qaynayan, 
Külli dillərdə söyləyən, külli dili deyən bənəm.

Nəmrud odm İbrahimə bən bağü bustan eylədüm, 
Küfr yüzindən toğuban genə odı yaqan bənəm.

Ol Hellaci-Mənsur ilə söylər idüm “ənəl-həq”i, 
Bənəm genə anun boynına dar urğanun daqan bənəm.

0l Həqq Həbibi Mustafa me’raca edicek səfər,
0l dem canum xak eylədüm, ol sirrini duyan bənəm.

Şimdi adum Yunusdurur, ol dəmdə İsmayıl idi,
Ol dost içün Ərəfata qurban olub çıqan bənəm.

Çərx bənüm hökmümdədür, hər qanda bən oturmışam, 
Mülk bənüm əlümdədür, yaqan benem, yanan bənəm.

Sə’d bənəm, səid bənəm, Yunus dəxi benümlədür, 
Elmi-lodündür ustadum, ol esrar(ı tuyan) bənəm.