Yunus Əmrə - Bir dürri-yetiməm ki, görmədi bəni ümman

Yunus Əmrə - Bir dürri-yetiməm ki, görmədi bəni ümman

Bir dürri-yetiməm ki, görmədi bəni ümman,
Bir qətrəyəm illa ki, ümmana bənəm ümman.

Gəl mövci-ecaib gör, deryayi-nihan gözlə,
Zehi bəhr nehayetsüz qətrədə olur pünhan.

Oquyamadı Məcnun Leyli adını mövzun,
Həm Leyli idüm anda, hem Məcnun idüm heyran.

Bu aləmi-kəsrətdə sen Yusifü ben Ye’qub,
Ol al əmi-vəhdətdə nə Yusifü ne Kən’an?!

Dəm urmaz idi Mensıır tövhidi “ənel-heq”dən,
Eşq darinə dost zülfi asmışdı bəni üryan.

Adum Yunus olduğı bu cism belasıdur,
Adum sorar olursan sultanə bənəm sultan.

“Yey”, “nun”, “sin” ulaşmadın, can qalıba düşmədin, 
Eşq dadıyla məst gəldüm, həm məst gedərəm bundan.