Yunus Əmrə - Ey aşiqlər, ey aşiqlər, məzhebü din eşqdür bana

Ey aşiqlər, ey aşiqlər, məzhebü din eşqdür bana, 
Gördi gözüm dost yüzini, yas qamu dügündür bana.

Ey padişah, ey padişah, uş ben bəni verdüm sana, 
Gəncü xəzinəm qamusı sənsin bəmim öndən sona.

Əvvəl dəxi bu əqlü can sənün ilə əsli məkan,
Axır yenə sənsin məkan, uş varuram səndən yana.

Sendən sana varur yolum, sendən seni söylər dılüm, 
İllah sana irməz əlüm, bu hikmətə qaldım tana.

Ayruq bana bən deməyəm, kimsənəye son deməyəm, 
Bu qul o sultan deməyəm, eşidənlər qala tana.

Dost eşqə ulaşalıdan dünya axirət bir oldı,
Əzəl, əbəd sorar isən, dün ilə bu gündür bana.

Ayruq bizə yas olmaya, hiç könlümüz pas olmaya, 
Zira Həqdən gələn avaz savulmaz dügündür bana.

Bən eşqündən aynlmıyam, dərgahindən ınlmıyam, 
Əgər bəndən gedərisən! sənün ilə varam bana.

Ol dost bəni veribidi, var bu dünyayı gör dedi, 
Gəldüm gördüm xoş arayiş, səni sevən qalmaz ana.

Qullarına və’d eylədi, yarın uçmaq verəm dedi,
Ol dostlarun sevindügi yarmum bu gündür bana.

Bu ah ilə, bu zar ilə bu hikməti kim nə bilə,
Bilsə dəxi gəlməz dilə, tutdum yüzüm sendən yana.

Sənsin bana canü cəhan, sənsin bana gənci nihan, 
Sendəndürür assı ziyan, nə iş gələ bəndən bana?!.

Yunus sana tutdı yüzin, unutdı cümlə kəndozin, 
Cümlə sana söylər sözin, söz söylədən (sənsin) bana.