10 yıl bir odada kilitli olan kızın korkunç hikayesi

Çocukların bakıma ve ilgiye ihtiyacı vardır  hiç kimse bundan şüphe etmez. Tecrit, fiziksel ve psikolojik istismar çocuğun ruhunu kırar ve onu Mowgli'ye dönüştürür. Bunun canlı bir örneği, on yıl boyunca dünyadan tamamen kopan Susan " Gini" Wiley'in hikayesidir. Küçük çocuk neden bu kadar ağır cezalandırıldı ve akıl sağlığını geri alabildi mi? 

Kasım 1970' te, Los Angeles sosyal hizmetleri, bir çocuğun böyle bir ihmalinin, engin deneyimlerinde bile görülmemiş olduğu için şok oldu. 13 yaşındaki Susan Wiley altı yaşında bir kıza benziyordu ve zihinsel gelişimi daha da kötüydü: konuşamıyordu, kendi başına yemek yemeği ve tuvaleti kullanmayı bilmiyordu. Susan 27 kilo ağırlığındaydı ve yarım buçuk ayaklarıyla sanki dik duramuyormuş gibi garip şekilde yürüyordu.

Korkunç kapalı dünya

Susan (evde Gini olarak adlandırılırdı) Clark ve Irene Wiley'in dördüncü ve hayatta kalan ikinci çocuğuydu. 1957'de doğdu ve neredeyse tamamen sağlıklıydı. Tek sorunu, doktorların ilerde dik yürümesini engelleyebileceğini söylediği pelvik kalça displazisi idi.

Ama Susan ailesi bakımdan şanssızdı. Kızın annesi Irene neredeyse kördü ve tamamen kocasına bağımlıydı. Clark Wiley aynı zamanda sese aşırı duyarlı olan agresif bir adamdı. En ufak bir gürültüden bile rahatsız oluyor, radyo veya televizyonun evde açılmasına bile izin vermiyordu

Wiley'in ailesi tek başına , izole şeklinde yaşıyordu, ebeveynleri hiçbir yere gitmezdi ve kimseyle iletişim kurmazdı. Clark zaman zaman karısını o kadar çok döverdi ki, kadın hastaneye kaldırılırdı. O, bebek sahibi olmayı istemiyordu, ancak o zaman kontraseptifler kusurluydu ve Clark bu tür şeylerle ilgilenmek istemezdi. Kişisel çocukluğu ebeveynlik becerilerine hakim olmasına izin vermemişdi: Clark'ın annesi bir genelev yönetiyordu ve oğlunu zaman zaman ziyaret ettiği bir yetimhaneye bırakmışdı.

Wiley çiftinin ilk kızı düğünden beş yıl sonra doğdu ve sadece on hafta yaşadı . Kızının doğumuyla Clark gürültüye karşı hoşgörüsüz hale geldi. Bir gün küçük kız ağlamaya başladığında Clark onu garaja götürdü ve gece orada bıraktı. Kız aşırı soğuk algınlığı nedeniyle zatürreden öldü.

Birkaç yıl sonra Wiley ailesinde bir erkek çocuk doğdu. Sadece birkaç ay yaşadı ve kendi mukusuyla boğularak öldü. Üçüncü çocuk daha şanslıydı - erken yaşlardan itibaren büyükannesi onu kendi yanına aldı . Ancak birkaç yıl sonra, büyükannesi bir trafik kazasında öldü ve çocuk ailesine geri dönmek zorunda kaldı. Neyse ki, bu ailede hayatta kalabilecek kadar büyümüştü.

Ginni dördüncü oldu.

On yıl kapalı hayat

Eklem displazisi nedeniyle Ginni sürünmeye ve yürümeye çok geç başladı. Bu, babasının onu zihinsel engelli olduğunu ilan etmesi için yeterliydi. Kasten kızı ile konuşmadı ve ona ilgi göstermedi ve aynı zamanda karısı ve oğlunun da ona yakınlaşmasını yasakladı.

Gini'nin hapsi daha iki yaşı bitmeden başladı. Baba kızının varlığını başkalarından bir sır olarak saklamaya karar verdi. Bebeğin altını pisletmesini önlemek için Clark onu lazımlığa bağladı ve ayrı bir odaya kilitleyerek annesinin onu günde yalnızca bir kez beslemesine izin verdi. Kız asla kendi başına çiğnemeyi öğrenmedi. Geceleri, beşiğe bir tel ile bağlanmış bir uyku tulumuna kondu.

Gini'nin odasında hiç ışık yanmıyordu ve günün çoğu karanlıktı. Gelişimi için tek uyarıcı şey bir beşik, bir lazımlık, pencerelerde perdeler ve duvara asılı iki yağmurluktu. Perdelerdeki aralıktan, gökyüzünün bir kısmını ve komşu evin köşesini görebiliyordu. Keyifli olduğu zamanlar nadiren babası Gini'nin yiyecek plastik kaplarla, eski iplik, yıpranmış dergiler veya bu yağmurluklarla oynamasına izin veriyordu.

Clark, oğlunun kız kardeşiyle iletişim kurmasına izin vermiyodu ve ona yaklaşmamasını emrettmişti. Ginni küçücük bir ses çıkarmaya başladıkta Clark onu susana kadar tahta bir sopa ile dövüyordu. Sonuç olarak, Ginni konuşmayı öğrenmedi. Üstelik hiç ses çıkarmamaya ve dikkatini kendine çekmemeye çalıştı. Clark karısının ve oğlunun ondan kimseye bahsetmesini yasakladı. Sonuç olarak, hiç kimse - ne komşular, ne akrabalar ne de okul öğretmenleri - Wiley'nin ailesinin bir değil iki çocuğu olduğundan şüphelenmedi.

Sadece mutlu bir tesadüfle Ginni sosyal hizmetlerin ilgi odağına girdi. Irene bir keresinde gücünü topladı ve kocasının izni olmadan kızını da yanına alıp evi terk etti (oğlu zaten ergenliye ulaşmıştı ve evi çoktan terk etmişti). Irene annesine yerleşti ve birkaç hafta sonra sakatlık ödeneği almak için yerel belediyeye gitti. Ginnyi de yanına aldı, ama gözleri zayıf olduğundan dolayı yanlışlıkla gerekli ofise değil, sosyal hizmetler ofisine girdi. Çalışan kızı gördükden sonra dehşete kapıldı ve hemen polisi aradı.

Yardım 

Ginni korkunç görünüyordu: 13 yaşında 27 kilo ağırlığında, tökezleyerek yürüyordu ve tek kelime etmiyordu. Polis durumu değerlendirmek için Wiley ailesinin evine gitti. Clark ve Ireneye karşı soruşturma başlatıldı..

Gini hayatında ilk kez hastaneye kaldırıldı. Doktorlar yetersiz beslenme ve izolasyon nedeniyle kasların neredeyse gelişmediğini ve bu nedenle iyi yürüyemediğini tespit etdi. Buna ek olarak, kız çiğneyemiyordu ve zorlukla yutuyordu. Ailesi ona tuvaleti nasıl kullanacağını hiç öğretmemişdi, bu yüzden altına yapıyordu. Ginni hem de mastürbasyon yapıyordu, bu, doktorların kızın babası tarafından sadece fiziksel değil, aynı zamanda cinsel tacize maruz kaldığından şüphelenmesine yol açtı. Zekasına gelince, Gini, beyni tamamen gelişmiş olmasına rağmen, bir yaşında çocuk gibiydi.. Gecikmenin nedeni yalnızca tecrit ve suistimaldi.

Gini, bilim camiasının dikkatini çekti: psikoloqlar,ilk kez çevrenin ve yetiştirmenin çocuğun ruh sağlığı üzerindeki etkisini dikkatle inceleme fırsatı buldular. Uzmanlar zamanı geri çevirmeyi ve Ginnye toplulukta yaşamayı öğretmeyi umuyordu.

İlk başta her şey yolunda gitti. Ginny, Gini giyinmeyi, tuvaleti kullanmayı, şekilleri tanımayı ve bazı şeylerin adlarını öğrendi.. Zamanla, çok ilkel olmasına rağmen hatta sözler söylemeyi öğrendi: “Baba elini dövüyor. Büyük Çubuk. Ginni ağlıyor. Tükürmeyin. Baba. Yüzüne vur - tükür. Babam büyük bir sopa vurdu. Baba acımasız. Baba Ginniyi büyük bir sopayla vur. "

Her şeyin nerede başladığını düşünürsek, ileriye doğru büyük bir adımdı.

Bakımı üstlenen aileler

Ginni'nin ilk üvey annesi Ginn Butler adında bir psikologdu. Daha hastanedeyken Ginni ile çalışıyordu. Bir gün kabakulak hastalığına yakalandığından şüphelenilen kızı evine götürdü. O, kıza yardım etmek için elinden geleni yaptı, ancak bunu ilk önce kariyeri uğruna yaptığını gizlemiyordu. Daha sonra Butler, Gini'nin velayetini almaya çalıştı, ancak başarısız oldu - reddedildi. 

İkinci koruyucu ailede, Gini'ye öfkesini ifade etmesi öğretildi ( doktorlar da bu arada) : kapıları çarpmak, zıplamak, ayaklarını yere vurmak ... Orada ayrıca gülümsemeyi ve çizmeyi de öğrendi. Ginni dört yıl boyunca bu yeni ailede yaşıyordu ve annesi kızını geri isteme talebinde bulunmasaydı, onun nasıl gelişeceği bilinmiyordu.

O zamandan beri, psikologların tüm çabaları boşa çıktı. Irene kısa süre sonra Gini'nin  bakımının çok zor olduğunu fark etti ve onu sosyal hizmetlere geri getirdi. Bundan sonra, kız altı koruyucu aile değiştirdi. Bazıları ona fiziksel olarak tekrar şiddet uyguladı. Becerilerini hızla kaybetmeye başladı, tamamen kendine kapandı. Koruyucu ailelerden birinde kusma nedeniyle şiddetli bir şekilde dövüldüğünde, ağzını açmayı bıraktı ve işaret dili ile sınırlı olabildiğince az yemek yemeye ve konuşmaya çalıştı. Başlangıçta Ginni ile çalışan bir grup psikolog onunla iletişimi kaybetti.

O zamandan beri Ginni Wiley birçok koruyucu aile ve hastane değiştirdi. 2016 yılında hala hayatta olduğu ve bir psikiyatri kliniğinde yaşadığı bilinmektedir. Bununla birlikte, yaşamının detayları şu anda açıklanmıyor.

Babası Clark, duruşmayı beklemedi. Kendini şu notla evinde vurdu: "Dünya asla anlamayacak .."

Dünyanın asla anlamayacağı şey Clarkın asılsız vahşeti. Tamamen sağlıklı bir çocuğu bile "kırmak" zor değildir, bunun için onu dövmek bile gerekmez - bebeği etrafındaki dünyadan koparmak, onu insanlardan ve izlenimlerden izole etmek yeterlidir. İnsanlar sürüde yaşarlar: her şeyi ebeveynlerinden ve çevresindekilerden öğrenirler. Yalnız bırakılan bir çocuğun ruhundaki "kırıklar" asla onarılmaz.

Kaynak: cosmo.ru