Jean de La Fontaine - İnsan ve Aynalar

Kendinden başkasını sevmeyen biri,
En güzel insan sanıyormuş kendini.
Aynaları bozuk olmakla suçluyormuş,
Bu aldanış içinde pek de mutluymuş.
Talih perisi bir hayli uğraşmış,
Saplantısından kurtarmak için adamı;
Boyuna sürüyormuş gözleri önüne
Bayanların sessiz danışmanlarını:
Evlerdeki, dükkanlardaki aynaları;
Çapkınlarm ceplerindeki,
Güzellerin kemerlerindeki aynaları.
Ne yapsa beğenirsiniz bizim Narsis?
İn cin uğramaz yerlere gitmiş,
Aynalara dayanamaz olduğu için.
Ama gittiği ıssız yerde
Pırıl pırıl .bir kaynaktan çıkan derede
Görmüş yine kendini, küplere binmiş;
Burda da çıktı karşıma, demiş,
Bu aslı astarı yok görüntü.
Elinden gelen her çareye baş vurmuş
Suya çevrilmesin diye gözü.
Ama o kadar güzelmiş ki dere
Bir türlü ayrılamıyormuş biçâre.
Anlıyorsunuz değil mi,
Nereye getirmek istiyomm sözü?
Hepinize söylüyorum:
Gerçeğe böylesine sırt çevirme
Hepimizin beslediği bir hastalıktır.
Ruhumuz, bu kendine âşık adam,
Aynalar, hep başkalarının sersemlikleri,
Aynalar, bizim kendi kusurlarımızı
Olduğu gibi gösteren ressamlardır.
Dereye gelince, bilmeyen var mı dereyi:
La Rochefoucault'nun Özdeyişleri.