Məhəmməd Bağır Xalxali - Sələbiyyə/Qurdun tələyə düşməsi

Xülasə, Tülküyə ol gürgi-bədxu
Dedi: "Bismillah, ey dildari-xoşru.

Oğul, durma, deyil durmaq zamani,
Yeyib şükr eylə heyyi-zülmənani.

Dayanma, dur, soxul, sən döşlə, nazim;
Yemək gördün, demək artıq nə lazim?

Əlin, biçarə, qoynunda qalıbdır,
Məgər iştahuvu şaxta çalıbdır?

Dayanma, çün ələ fürsət düşübdür,
Di gəl, oğlan, məgər ağzın bişibdir?"

Dedi Tülkü: "Məni tut indi məzur,
Mənə əlan yemək olmazdı, məqdur.

Neçün, sabiqdə mən nəzr eyləmişdim,
Xudavəndə bir ay oruc demişdim.

Mükəlləflər kimi, mahi-siyami,
Tutam ixlas ilə ruzə tamami -

Ki, Allah rəhm edə bu qəmli halə,
Çəkə mən bikəsi bəzmi-vüsalə.

Əlimə daməni-vəslin alam mən,
Gələm daim hüzurində qalam mən.

Bəhəmdüllah, yetib nəzrim yerinə,
Yetişdim qibləmin xaki-dərinə.

Bu bir ay sovmdən bir gün qalıbdır,
Nə zəhmət çəkmişəm, canım alıbdır.

Buyur, məşğul ol, ey inkrəftar,
Ki, ta olsun mənimçün vəqti-iftar.

Bu gün tutsam, yetər nəzrim kəmalə,
Gərək indi baxam təzə hilalə.

Yetişmiş göylərə ahü fəğanin,
Yeməkdə olginən sən, nuşi-canın!"

Bu əqvali eşitcək Qurd inandı,
Ürəkdən bavər etdi, doğru sandı.

Qədəm qoycaq o dəmdə düşdü bəndə,
Kəməndə, düşdü bir ahu kəməndə.

Düşüb bəndə, çıxıb quyruq kənarə,
Salıb biçary qurdu ahü zarə.

Bu övzai görüb Gürgi-mükəddər,
Dedi: "Aya nə vardır, ey bəradər?"

Dedi Tülkü: "Baxıb gördüm hilali,
Yemək vacibdir iftarda həlali."

Dedi: "Görsəndi ay, bayram haçandır
Ki, bayram üqdeyi-qəlbi açandır".

Dedi Tülkü: "Ey yari-müsahib,
Olur bayram gələndə təllə-sahib".

O dəmdə quyruğu Tülkü götürdi,
Dayanmıb ta əyalinə yetirdi...