Səməd Mənsur - Nazet

Ey rəhmli canan, elemə ülfəte adət,
Nazınla vüqann verər ətvanna zinət,
Bihudə gülümsünmə, vüsalında nə ləzzət, 
Sıx qəlbimi, yansın ciyərim, qanımı qəynət, 
Cövrünlə dəri-sirri-nihanı mənə baz et!
Naz et mənə, ey sevgili yanm, mənə naz et!
Gər olmaya dövründə gülün xari-dilənduz, 
Gər mümkün ola bülbül üçün vesl şəbü ruz, 
Nə bülbül olur dəhrdə, nə nəğmeyi-cansuz, 
Qoyma ki, cəmalın ola üşşaqına dilduz, 
Hicrində məxatib səbəbi-talei-biruz, 
Təlimimi, təhsilimi, ey şux, diraz et!
Naz et mənə, ey sevgili yanm, mənə naz et!
Mahiyyətin əsrin nə bilir mərdümi-məsud, 
Məsud olanın hər diləyi kəndinə mövcud, 
Şeri, qəzəli, musiqisi, qəlbi qəmalud,
Onlar da sanır hər üçünü kəndinə məbud. 
Qoyma, gözəlim, mən olayım heykəli-bisud, 
Mən əhli-qinayəm, məni yıx, əhli-niyaz et! 
Naz et mənə, ey sevgili yanm, mənə naz et!
Hicranı sevən görməsin ömründə vüsali, 
Firqətlə yanan yalnız olur mətləbə hali, 
Təzyiqdədir fəzl, hünər, rəncü məlali,
Məsud mənə, dilbər, o rəbbanı cəmali, 
Dindirmə məni, qeyriləri məhrəmi-raz et*
Naz et mənə, ey sevgili yänm, mənə naz et!
İnsanlar hamı görmədiyi aləmin istər,
Sağlam ürəyin xəstə satııb, mərhəmin istər, 
Nəfsi, həvəsiyçin səni yox, həmdəmin istər, 
Hər kəs özün istər, deyərəm xoş dəmin istər, 
Mən istəmərəm vəslini, könlüm qəmin istər, 
Mən söyləmərəm çövrü, cəfanı mənə az et! 
Naz et mənə, ey sevgili yanm, mənə naz et!
Eşqdir əzəldən yaradan kövnü məkani,
Dünya denilən əski binayə odu, bani, 
Kibrində, qümrunda rümuzati-məani,
Şairlərə cövrün veriyor təbi-rəvani, 
Mənsurun, əya, tannsı, ey sevgili cani,
Yax qəlbimi hicramn ilə, təbimi saz et!
Naz et mənə, ey sevgili yanm, mənə naz et!