Əbdülhaq Hamid Tərxan - Şairi əzəm

Mevqi, Vyana,
Bir zərbei məkus ilə düşmüş o yana
Həp tərsine dönmüşdür onun geydiyi şeylər
Həm bid-dəfaət!..
Onlarla yatıb qalxar imiş kəndisi söyler,
Vaxtilə bütün Pulda yapılmışsa da heyhat,
Cümləsi solmuş.
Vaxtilə siyah, indi fəqət yamyaşıl olmuş
Bir paltosu vardır.
Tək gözlüyü vardır, geceler qəndilidir o.
Ya Reb, nə həyat!...
Ciblər delik az-çox,
Lakin nə zərər var ki, dəlikdən düşücük yox.
Bir qorxusu vardır:
Meyxanələrin saatı — tətili pək erkən...
Bir kirli paçavrayla gəzər,
Məndilidir o.
Lastikləri bir başqasmmdır ki, yürurkən 
Durmaz ayağmda qaçar əksər...
Səıpuşu nə fəsdir, nə külahdır.nə sanqdır, 
Qalpak da deyildir,
Bir şapqamı? Haşa... O, onun kəndinə məxsus. 
Bir başqa şəkildir,
Keşkül kimi bir şey
Milliyyetini fariq olan yox, soruyorlar:
Kimdir bu əlamət, bu müsibet, nə qılıqdır,
Hürkütmiyelim, sus...
Bir qehqəhə, bir avava qopmaqda peya-pey... 
Bəzən dəm üheyyayi - təsəddüq duruyorlar, 
Zül ferqinə bir zam!..
Ancaq biri vardır, ona der: Şairi əzəm!