Hüseyn Cavid - Otuz yaşında

Otuz yaşında saralmaq, açılmadan solmaq;
Bu iştə bir mələyin virdi-şairanəsidir.
Otuz yaşında gömülmək məzarə, məhv olmaq;
Bu bir şikəstəəməl dilbərin təranəsidir.

Əvət, bu sisli, dəyərsiz həyat üçün hər kəs,
Nə umsa cümlə hədər, həp birər çocuqca həvəs...

Otuz yaşında!? Fəqət çox tühaf... nasıl, nə demək!
Bu sirri bilmək üçün bir gün eylədim israr.
O nazlı çöhrə şəfəqlər saçıb gülümsəyərək;
Sevimli gözləri ta qarşısında xəndənisar
Olan bir aynaya mətuf olub da söylədi: “Bax!
Gülümsəyən bu rəsim yoxmu? Sevdiyim ancaq
Bu lövhədən, bu gözəl çöhrədən ibarətdir,
Mən istərəm o təravətlə daimi yaşamaq...
O, yirmi bir sənəlik qönçeyi-lətafətdir
Ki, həp təravəti-hüsniylə zövqyab olaraq
Həyata qarşı gülər gözlərində istiğna,
Nasıl da bənzəyir - insaf üçün - o çöhrə mana...

Əvət, şəbabımı təsvir edən o kölgə üçün,
Pərəstiş eyləyərək mən həyatı sevmədəyim.
Duyunca bir ufacıq inhitat o çöhrə üçün
İçimdə hiss edərəm sanki bir əzabi-əlim.

Şəbabü hüsnlə az-çox həyat imrənilir;
Şəbabi-afəl üçün həfreyi-məzar eyidir.

Bütün qadınlığı təsmim edən, əzib bitirən,
Çoluq-çocuqlu, müşəvvəş həyat üçün daim
Bir iştika duyulur ruhi-lərzədarimdən,
Sürəkli ömrə onunçün tənəffür etmədəyim.

Mən istəməm ki, şəbab ömr üçün sürüklənsin:
Bu fikrə bir deyəcək varmı? Söylə allah için!”

— Xayır, gözəl mələk! İnsaf üçün düşündüyünüz
Bir az xəyalə, bir az şerə bənzəyirsə də... siz
Əmin olun ki, aldanmayırsınız: yalnız
Bu dadlı fikri yaşatmaq qolay deyil, biliniz!

Bu gün, yarın dəyişər ruhunuz, təbiətiniz,
O yolda başqalaşır zövqi-şairiyyətiniz.

Bu gün sıxıntılı zənn etdiyin sürəkli həyat,
Həyati-ailə bilsən yarın nasıl sevilər?
Çoluq-çocuq sənə ithaf edər də xoş nəğəmat,
O dəm gözündə cahan pərdə-pərdə cilvələnər.

İnan, o türrəyi-şəbrəngin olsa bərfalud,
Həyata sən yenə məftun olarsan... olma ənud!