Məhəmməd Füzuli - Qaliba bir əhli-dil toprağidir dürdi-şərab

Məhəmməd Füzuli - Qaliba bir əhli-dil toprağidir dürdi-şərab

Qaliba bir əhli-dil toprağidir dürdi-şərab
Kim, qılıb hörmət, binalər dutmuş üstündə hübab.

Bərqü baran sanma kim, gördükdə ahü əşkimi,
Bilməzəm nəmdir mənim, ağılar mənə, yanar səhab.

Ey soran halım, bu istiğına sualindən nə sud;
Halım eylərsən sual, əmma eşitməzsən cəvab.

Dəşti-qəmdə xaki-qəbrim üzrə sərvi-girdbad
Çəksə baş, ol sərvdən su kəsmə, ey seyli-sərab.

Yetməyib vəslinə sən Leylivəşin, bir ömrdür
Mən kimi Məcnun olub səhrayə düşmüş afitab.

Ol büt əbrusin qoyub mehrabə döndərmən üzüm,
Qoy məni, zahid, mana çox vermə Tanriçün əzab.

Nəqdi-ömrün bir sənəm eşqində sərf etdin təmam,
Ey Füzuli, ah, əgər səndən sorulsa bu hesab!