Nəcəfqulu bəy Şeyda - Sənəma! Talibdir üzünü görməgə ürək

Nəcəfqulu bəy Şeyda - Sənəma! Talibdir üzünü görməgə ürək

Sənəma! Talibdir üzünü görməgə ürək,

Aç üzün ta ki gözəl üzünü bir an görək.

Şanə vurduqca pərişan olur o zülfdə mu,

Xatirim cəmliginə qoy o pərişani hörək.

Məqdəmin səcdəgəh olmuşdu pərəstişlərinə,

Qoyaram səcdə üçün başım ayağın öpərək.

Hər görən hüsni-cəmalın sənin heyranın olur,

Əql daşından uçur görcək üzarın ötərək.

Möhnəti-qəmzədənin illəti dərdin bildin,

Bu nəhan sirrdir, etmək bunu əfşanə gərək.

Cilvəgahindan ötən cazibeyi hüsnin olur,

Neçə pərvanə yanır dövreyi şəmdə uçaraq.

Nəql məhfillər olub nəqli-kəlamın, Şeyda,

Xassə mənası vəli a’mə də əfsanə gərək.