Seyid Əzim Şirvani - Şah və dehqan

Bir şahənşahi-asimandərbar 
Etdi fəsli-şitadə1 əzmi-şikar. 
Gecə düşdü uzaq imarətdən, 
Ehtiyat eylədi mərarətdən.2
Gördülər var xaneyi-dehqan, 
Meyl qıldı o xanəyə soltan. 
Dedilər: - Ey şəhi-büləndəxtər, 
Beyti-dehqanı şah edərmi məqərr?3
Şahsən, qeyrə iltica etmə, 
Mənzilin xaneyi-gəda etmə. 
Burda xeymə quraq, yaxaq atəş, 
Dəfi-sərma qılar meyi-biqəş. 
Qurdular xeymə, tutdular aram, 
Mərdi-dehqanə oldu hal elam. 
Bir qədər mahəzər qılıb saman, 
Gətirib ərz qıldı: - Key sultan, 
Gər olaydın bu bikəsə mehman, 
Şənüvə yetməz idi bir nöqsan. 
Qoymadılar bu qövmi-danişmənd, 
Qədri-dehqan ola cahanda bulənd. 
Gəldi çün padşahə xoş bu kəlam, 
Köçdü, anın evində qıldı məqam. 
Sübh çün yetdi növbəti-nehzət, 
Verdi dehqanə nemətü xələt. 
Qıldı dehqan müşayiət şahi, 
Dedi: - Ey bürci-izzətin mahi, 
Qədri-sultanə yetmədi nöqsan, 
Oldu gər bir əkinçiyə mehman. 
Leyk dehqanın oldu qədri bülənd, 
İltifat etdi şahi-dövlətmənd. 
Yetdi dehqan bu feyzi-üzmayə - 
Ki, hüma saldı başına sayə. 
Bir daşı rəşki-ləli-nab etdin, 
Zərrəni misli-afitab etdin.