Seyid Əzim Şirvani - Xan və dehqan

Bir əkinci gedirdi məstanə, 
Yolda ol rast gəldi bir xanə. 
Xanı görcək yazıq baş endirdi, 
Gör onu xan nə gunə dindirdi. 
Dedu: - Ey it, kənarda çıx yoldan! 
Nə çıxırsan donuz kimi koldan? 
Gördü bu iltifatı çün xandan, 
Zövqdən oldu gül kimi xəndan. 
Evinə daxil oldu xürrəmü şad, 
Övrəti onda gördü vəcdi-ziyad. 
Dedi: - Ey qaşı bir hilali-mübin, 
Xirmənin üstə xuşəçin Pərvin, 
Məzrəi-imtizacə danəfəşan, 
Sünbülə şəhli sünbülündən əyan, 
Nədi bu behcətü sürurə səbəb, 
Tez bəyan et görüm nədir mətləb? 
Dedi bəylər yanında xani-kübar 
Yoldan ikram ilə edirdi güzar. 
Dayanıb xanə eylədim kürnuş, 
Məni dindirdi xani-sahibxuş. 
Dedi: - Bu olmaz ey büləndəxtər, 
Səni xan dindirə, idim bavər? 
Nə deyib xan sənə, bəyan eylə, 
Dürci-ləl aç, gühər fəşan eylə. 
Atılıb-düşdü bir zaman dehqan, 
Həvəsi sakit oldu, qıldı bəyan. 
Dedi ki, xan dedi: - Çıx it yoldan! 
Nə baxırsan donuz kimi koldan? 
Bizə xan iltifatı peydadır, 
Bir səadətdü, feyzi-üzmadır. 
Bizə bu vəch iftixar olsun, 
Nəsl-binnəsl yadigar olsun.