Tofiq Fikrət - Həmşirəm üçün

Biz çocuqduq, səni dəfiı eylədilər 
Bivəfa qumlara biqeyd əllər.
O zamandan bəri, müştaqü zəbım nə zaman 
Qibləyə dönsəm dilxun səni bir mafədə puyan 
görürəm sonra qumlarda pərişan görürəm.
Bir tikan bəlkə dəlili-qəbrin, devələr bəlkə ziyarətçilərin.
Kim bilir, bəlkə də pamalı qubar nə tikan var, nə ziyarət, nə məzar.
Nə də sən... Mənsə bu gün dərdimlə səni inlətmeyə gəldim, dinle.
Dinlə hər nərdə isən, hər nə isən:
Toz, bulud, ruh, mələk, daş ya tikən. 
Bunlann həpsini giryan edəcək bir cinayət ki... 
Cinayət, gerçək!
Bir cinayət ki qavanın, edyan qoymamış ismini. 
Lakin vicdan O böyük hakim, o qanuni-mübin 
veriyor, hökmünü: Lənət, nifrin!
Bu lənətiylə fəqət müztəribmi vicdanın? 
Sorun fəziləti təhqir edən əsafıldən, sorun 
təbiəti tərzil edən ərazildən bu lənətiylə, əvət, müzteribmi vicdanın? 
Sorun bu isməti təsmim edən o qatildən. 
Zavallı qardaşım! İnsan təsəwür etdikcə 
sonunda torpaq olan sərgüzəşti-mülimini 
bu on səkkiz sənəlik dəhşəti-mezahimini təhəmmül etmiyor... 
Artıq bu boylə getdikce içim zəherlənəcək yad edib məkarimini
Zərif və adil idin, düşməsən bu ailəyə, 
qalırdı bəlkə-qadınlıqda bir böyük yadın.
Yaşardı bəlkə onun kölgəsində əhfadın.
Sən enmedin, səni endirdilər o məzbələyə.
Sən ölmədin, səni öldürdülər, zavalli qadın. 
Öldürdülər.;. Bu'həm-də bu gün, indi olmadı. 
Çoxdan gömüldü hüsnü şəbabın, zərafətin qəlbin, qädmlığm, şərəfin, istirahətin.
Bir an didikləməkdən Ö xain yorulmadı.
Bitdi çamurlu dımağı altmda gilzətin!
Dımaq, çamur, tokat... 
Bu sənin qismətin deyil ey ismeti-mübarəke; 
ey həsnı-zihicab, ey xəndeyi-tüluyi-həya, 
bikri-gülniqab Dımaq, çamur, tokat... 
Sönu bir əmri-mübtəhil dımaq, çamur, tokat... 
Sonu məhvi-əbəd... turab! 
Əlbət deyil nəsibi məzəllət qadınlığın, 
elbət deyil mələkliyin ümmidi-zülmü şər,
Əlbət səfil olursa qadın, alçalır bəşər.
Lakin bu gün həp onlara aid yığın-yığın əndişələr, 
kədərlər, əziyyətlər, iynələr! .
Biçarə qardaşım, əzilib bitdin, oylemi?.
Ən sonda əzdilər səni, öldürdülər səni.
Mən yıxmaq istədim yapılırkən bu mədfəni, 
lakin xəta buraxmadı: müzlim, cəhənnəmi bir qüwətin əlində müzəhhər fəqət deni bir qəbr olan mühitinə gördüm nüzulunu cəbri, sürüklənir kimi endim addım-addım 
Arxanca men bu halə, bilirlər, çox ağladım. 
Qaldın da bir üfuqdə ki hətta üfiılunu islaq nəzərlərimlə uzaqdan salamladım.
Bilməm ki indi hankı təcəllinə ağlaşaq.
Bir tazə məhv olub gedivermək, bu bir kədər, 
Məhv olmanın səbəbləri bir ayrı zərbələr 
Lakin bu tazənin əbədi eşqə müstəhaq bir qəlb ikən əzilməsi... 
Məhv olmadan betər. Baxsan fəlakətin de olurmuş xeyirlisi: 
Qurtuldun işdə ləhzədə min kərrə ölmədən. 
Öldürdülər fəqet... 
Meni yalnız bu titrədən ölmək deyil, bu öldürüş en qəhərlisi 
Çekdiklərinə müztəribəm ən ziyadə men 
Namınla, ey vücudunu təzlil edən sefil, qaldır daşmdan olsun o cəngi-xəcaləti
kölgən qaraldacaq bu cəbini-şəhädəti 
Ey qəhreyi-həyatı olan məlanət, çəkil, 
torpaqda ban inləməsin ruhi-isməti!
Siz toplanın başına bu nəqşi-mükərrəmin siz, 
ey qadınlığın əbədi iştiqalan, 
ey zəqfı-zillətin mütəvəhhiş bükalan siz toplanın və ağlaşın... 
Siz bu matəmin en doğru, ən yaxın, ən əsil aşinaləri.