Yunus Əmrə - Dinü millət qodurdı ol bənüm camım alan

Yunus Əmrə - Dinü millət qodurdı ol bənüm camım alan

Dinü millət qodurdı ol bənüm camım alan,
Anı tuyan kişiyə nə könül qalur, nə can.

Tuymayanlar halumı “dinin qodı” der bana, 
Nəyilə din bəsləsün cansuz, könülsüz qalan?!

Suretümdə varlığum könül ilə can idi,
Cümlesin yəğmaladı bana eşq bağışlayan.

Eşqün sərhəngi bəni qomadı hiç nəsnədən,
Nə islamda, nə dində anılmaz küfrü iman.

Şertü fərz olmaz anda canı eşqə qalanda, 
Cəvabsuz dil söylenür, necə bilsün bu lisan?!

Əldən iş bıraqdurdı, nictəliksüz baqdurdı,
Dostlıq ticarətində amlmaz assı, ziyan.

Bəni benlikden qodı, varlıq dəftərin yudı,
Xövfu rəca gösterməz xeyrü şər əldən qoyan.

Sorman Yunusdan xəbər, dost qandasa anda var, 
Yüz bin göhərden fariğ eşq dənizmə talan.