Yunus Əmrə - Dost yüzine baqmağa key səfa nəzər gərək

Dost yüzine baqmağa key səfa nəzər gərək,
Dost ilə bilişmegə can gözi bidar gərək.

İzzü nazdan keçübən, tərtiblər tərk edübən, 
Varlıqlar dükədübən yüz bin ol qədər gərək.

Varlıqdur hicab qatı, kim yıqa bu hicabı,
Dost yüzinden niqabı gotürməgə ər gərək.

Hicab oldun sən sana, nə baqarsm dört yana? 
Qayqımaz öne sona, şuna kim didar gərək.

Gel imdi hicabın yıq, hirs evindətı taşra çıq,
Heqq bağışlaya tovfıq, qəsd İlə hünər gərək.

Aşiqə izzətü ar vallah bədı’i-xəbər,
Aşiq isən cansuz gel, nə sərü dəstar gərək.

Sən seni əldən bıraq, dost yüzinə sənsüz baq, 
Mənsurləyin “ənəl-həqq” dəxi səbükbar gərək.

Kim dost ilə bilişə, lacərəm dərdə düşə,
Aşiq cam həmişə sərməstü xumar gərək.

Dost ilə bilİşən can oldur kəndüyə qıyan,
Varlıq ləşkərin sıyan dəxi çapuktər gərək.

Tərk eylə qeylü qalı, dosta vergil məcalı, 
Yoqlıqdadur vüsalı, qamudan güzər gərək.

Əql İrdügi degül, bu göz gördügi degül,
Dil söz verdügi degül, bilisan, bisər gərək,

Eşit, eşit, key eşit, dost qatma sənsüz get,
Dosta gedənə öndin kəndüsüz səfər gərək.

Buncuq degül sirr sözi, gəl gedəlüm, qo sözi,
Dostı görməz baş gözi, ayruqsı beser gərək.

Yunus, imdi yavı var, bulımasun elü şer,
Kim Həqq desün, kim batil, dərviş bürdübar gərək.