İnsan yaşamayan adada bir qadını unutdular və yalnız 18 il sonra xatırladılar

Ens.az bildirir ki, 20-ci əsrin ortalarında Amerikada "Mavi delfinlər adası" adlı uşaq macəra kitabı nəşr olundu. Bu kitabda uşaqlar, okeanda bir adada həmqəbilələri  tərəfindən tərk edilmiş gənc qızın inanılmaz sərgüzəştlərinin təsvirləri ilət anış olurdular.

Ancaq kitabın baş qəhrəmanının prototipinə çevrilən qadının taleyi daha inanılmaz idi. Dinc bir qəbilənin faciəli tarixi, yad adamların vəhşicəsinə qətliamı və bir sıra ölümcül hadisələr baş verdi. Amma həyatının sonunda - sadəliyi və  bədbəxt bir qadına  kömək etməsi lazım olanlar tərəfindən öz məqsədləri üçün istifadə olunması baş verdi.

Əsl adı sirr olaraq qalmış bir qadının hekayəsi naməlum San Nikolas adasında başladı. Orada balıqçılıqla məşğul olan dinc bir qəbilə yaşayırdı. Nikolena qəbiləsinin insanları orada minilliklər boyu yaşayırdılar. Ancaq qız hələ kiçik ikən adaya yad adamlar gəldilər. Bunlar uzaq Alyaskanın sakinləri və çox güman ki, Aleutlardan ibarət olan Rus-Amerika şirkətinin işçiləri idi. Onlar adada əsl qətliam törətdilər. Nəticədə neçə yüz nəfərdən ibarət qəbilədən yalnız bir neçə nəfər sağ qaldı. Ancaq qəbilə çətinliklərin öhdəsindən gələrək yaşamağa davam edirdi. Yəqin ki, sayları artıqca daha yaxşı bir həyata ümid edirdilər. Yeni əmək qüvvəsi olacaq, daha çox balıq tuta biləcəklər.

Ancaq Nikolena tayfasının mövcudluğu katolik kahinlərinə dinclik vermirdi. Onlar vaxtaşırı fikir bildirirdilər: insanları daha böyük torpaqlara köçürmək lazımdır! Bəs niyə? Yerli sakinlərə münasibətdə ağ katoliklərin altruizminə inanmaq çətindir. Cavab səthdə qalır: çox güman ki, hamısı dinə aid məsələdir. Yeni sakinlər yeni çevrilmiş katoliklərdir.

1835-ci ildə məsələ həll edildi. Bir gəmi "Heç bir şeydən yaxşıdır" adı altında sahilə yanaşdı. Gəmi heyəti yerli sakinləri götürməyə başladı. Tezliklə gəmi üzərək və demək olar ki, adanı əhalisiz qoyub getdi. Ona görə demək olar ki, - çünki bir qadın orada qalmışdı. Niyə belə oldu? Hadisələrin iştirakçıları müxtəlif yollarla təsvir edirlər. Təxliyyə zamanı qadın ya orada yox idi, ya da orada idi, ancaq sonra qaçmağa başladı, çünki hələ uşaq da tapmalı idi. Hər halda qadına kimisə tapmaq lazım idi, amma onu gözləmədilər. Fırtına dənizçiləri tələsdirirdi və artıq gözləmək mümkün olmazdı.

Daha sonra Xuan Mariya adlandırılan qadının bu tərki-dünya olmuş yerdə illərlə necə yaşadığı sirr olaraq qalır. Məlumdur ki, o, bu yaşayışa təbiətlə tamamilə təkbaşına uyğunlaşmışdı. Xuan Mariya, əvvəllər olduğu kimi, adada yaşayanda balıq və ördək yeyib, balina sümüklərindən bir ev tikib, paltarlarını əvəz edən dəri örtük geyinirdi. Hətta suitiləri də ovlayırdı! Xuan Mariya üçün çətin idi. Amma o, şərəflə yalnızlıq sınağına dözürdü.

Etiraf etmək lazımdır ki, bir qadının adada tək yaşaya biləcəyi məlum idi. Bu onu axtarmaq cəhdlərinə təşəbbüs etməyə məcbur edirdi. Bir neçə dəfə gəmilər sahilə yanaşdı. Ancaq Xuan Mariyayla adada rastlaşmadılar. Bu nədən xəbər verir? İllərdir adada tək qalan qadın, onun səhra sığınacağından keçən hər bir gəmini izləməyi öyrənmədimi? Bu yalnız bir şey deməkdir: tərki-dünya olmuş qadın cəhd etmirdi ki, onu tapsınlar. Əksinə - mümkün qədər görünməməyə çalışırdı.

Ancaq nədənsə bu bir dəfə mümkün olmadı. Adaya növbəti dəfə baş çəkən gəmi kapitanı maraqlı görüşü xatırlatdı. O vaxt Xuan Mariya təxminən əlli yaşında idi. Zaman onu cılız və zəif hala salmamışdı. Əksinə, tərki-dünya onu bacarıqlı və güclü etmişdi. Dənizçilərlə mehriban görüşdü və onlar qadını özləri ilə apardılar. Onun nə danışdığını heç kim başa düşmürdü. Axı, bu onun doğma qəbiləsinin dili idi.

Onu materikdə də anlayacaq heç kim yox idi. Həyatlarını təmin etmək məqsədi ilə çıxarılan yerli sakinlərin tezliklə öldüyü ortaya çıxdı. Buna sivilizasiya günahkar idi. Aydın oldu ki: ilk növbədə onların maariflənmiş dünyaya , yeni dilə və dinə uyğunlaşmaları barədə qayğı göstərərək heç kim onların fiziki baxımdan da adaptasiya olunmaları barədə düşünməmişdi. Materik sakinlərinin sivilizasiyanın adi xəstəliklərinə qarşı immunitetləri güclü idi. Xəstə ola bilərdilər - ancaq yüngül şəkildə keçirirdilər. Kiçik dünyalarındakı yerli sakinlər belə xəstəliklər haqqında heç bir təsəvvürə malik deyildilər və immunitetləri güclü deyildi. Nəticədə bir-bir ölürdülər. Dindar rahiblərin onlara həqiqi tanrını göstərmək istəkləri çox baha başa gəldi!

Beləliklə, on səkkiz illik tənhalıqdan sonra, Xuan Mariya nəhayət insanları gördü. Hələ qəbiləsinin son nümayəndəsi olduğunu və sonunun çox yaxın olduğunu bilmirdi.

Hələlik isə keçmiş tərki-dünya qadın Kaliforniyanın Santa Barbara şəhərində yerləşdi. Sonra qadın Xuan Mariya adını aldı. Bacardığı qədər sivil dünyada rahat olmağa çalışdı. Ona maraq böyük idi. İctimaiyyət vəhşi barədə tamamilə hər şeyi bilmək istədi: onun həyat tərzi, nəyi sevdiyini, nə yediyini və içdiyini. Xuana Mariya dəyişiklikləri mükəmməl dərk edir, gülərüz idi və onun üçün yeni olan yeməklər və içkilərdən ləzzət alırdı. Uzun illərin məcburi dietasından sonra qəhvə və likör aludəçisi oldu. At belində gəzməyi sevdi. Xuan Mariya açıq-aydın darıxmırdı: onun amerikalılara məlum olmayan bir dildə oxuması və rəqs etməsi missiya qonaqlarını əyləndirirdi.

Güman ki, bu heyrətamiz qadın həyatın hər hansı bir vəziyyətini kədərsiz və qəmsiz qəbul edirdi. Yəqin ki, elə bu cəhəti ona sağ qalmasına kömək etmişdi.

Sonra baş verməli olan oldu.. Keçmiş tərki-dünyanın orqanizmi sivilizasiya xəstəliklərinin sınağına dözmədi. O, dizenteriya xəstəliyinə tutuldu və tez bir zamanda öldü. Ancaq burada da katolik kahinlər qazanclarını güdmətə bilməzdilər. Qadının günlərinin sayılı olduğunu bildikdən sonra kilsə xadimləri təcili olaraq onu xaç suyuna salmağa qərar verdilər. Uzun paltarlı insanların ondan istifadə etməsini başa düşməsi çətin idi. Ancaq bir neçə saatlıq olsa da, Katolik dünyası başqa bir tərəfdarı qəbul etdi.

Uzun illər tənhalığa dözən, lakin sivilizasiyaya qarşı çıxa bilməyən qəhrəmanın əsl hekayəsi bu şəkildə sona çatdı.

Mənbə: Сетевик